وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا
و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركبها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آنها را بر بسيارى از آفريده هاى خود برترى آشكار داديم.
قرآن کریم
اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر یک پیمان بین‌المللی است که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در پاریس به تصویب رسیده است. این اعلامیه نتیجهٔ مستقیم جنگ جهانی دوم بوده و برای اولین بار حقوقی را که تمام انسان‌ها مستحق آن هستند را به‌صورت جهانی بیان می‌دارد، درنتیجه حقوق بشر به حقوقی گفته می‌شود که همگان در همه زمان‌ها و مکان‌ها از آن برخوردارنده.
اعلامیهٔ مذکور شامل سی ماده است که به تشریح دیدگاه سازمان ملل متحد در مورد حقوق بشر می‌پردازد. مفاد این اعلامیه حقوق بنیادی مدنی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، و اجتماعی‌ای را که تمامی ابنای بشر در هر کشوری باید از آن برخوردار باشند را مشخص کرده‌است. لایحه جهانی حقوق بشر از اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و دو پروتکل انتخابی آن تشکیل شده است. در سال ۱۹۶۶ مجمع عمومی دو لایحه جزئی‌تر مذکور را به تصویب رساند. در سال ۱۹۷۶ هنگامی که لایحه جهانی حقوق بشر توسط تعداد کافی از ملت‌ها مورد تأیید قرار گرفت، به حقوق بین‌الملل تبدیل شد..
مفاد این اعلامیه از نظر بسیاری از پژوهشگران الزام‌آور بوده و از اعتبار حقوق بین‌الملل برخوردارست، زیرا به صورت گسترده‌ای پذیرفته شده و برای سنجش رفتار کشورها به کار می‌رود. کشورهای تازه استقلال یافتهٔ زیادی به مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر استناد کرده و آن را در قوانین بنیادی یا قانون اساسی خود گنجانده‌اند.
اما تمامی این 30 ماده در رابطه با حقوق انسان ها به عنوان شهروند در دیکتاتوری ولایت مطلقه آخوندیسم از مردم ایران سلب شده ، و مدت 30 اندی سال است که حتی حق یک انتخابات آزاد را هم ندارند. با توجه به تجربه سایر ملت ها که از این حقوق برخوردارند، ما نیاز به یک مردم کوشا در راه تحقق این حقوق، و نیروهای سیاسی معتقد به این حقوق به عنوان یک پرنسیپ بین المللی داریم .ملت ایران از انقلاب مشروطه تا کنون در این مسیر تلاش کرده است ولی راهزنان حاکم بر سرنوشت این مردم به عنوان حکومت در لباس سلطنت و روحانیت ، با ممنوع کردن این حقوق که بنیاد استراتژیک رشد انسانهاست، از مردم ما جمعیتهای بی تشکل و بدون هدف ساخته اند ، که چشم انداز زندگی آنها بسیار کوتاه مدت و در حوزه حداقل است. از این رو اندک فعالان و تلاشگران در حوزه تک چهره ها به مانند مصدق کبیر و غیره در مواجه با هزمونی های قدرت طلب و انحصار گر شکست خورده اند.به همین خاطر نظام سیاسی دموکراتیک در ایران شکل نگرفته و به جای آن مستبدین پیاپی بر اریکه قدرت نشسته اند. از این رو ملت ایران باید با تجدید نظر در عملکرد خود و رهبران سیاسی سازشکار و یا هزمونی طلب،از طریق کسب حمایت بین المللی 30 ماده این اعلامیه را در یک نظام سیاسی حقوق محور حاکم گرداند.
نهضت دموکراسی توحیدی 11 دسامبر 2017 برابر با آذرماه 1396هجری/شمسی