در تاریخ سیاسی مدرن ایران همه تلاشها از جانب احزاب و شخصیتهای آزادیخواه با توطئه دو عنصر استعماری و ارتجاعی مواجه شده است، که یکی مدعی نمایندگی نژاد و ملیت است به عنوان سلطنت و دیگری روحانیتی کلیسار تبار که مدعی است نماینده دین است.

جریانهای چپ که با پیروی از سیاستهای روسیه فعلی اکثریت آنها به رهبری حزب توده و اکثریت سازمان فدائیان ، پیرو خط ضد امپریالیستی خمینی شدند. آنها تا کنون در پیروی از این خط انواع همکاری ها را کرده و کماکان از این حکومت دفاع می کنند.

در تاریخ سیاسی همه اصلاح طلبان واقعی توسط کودتاچیان سلطنتی و آخوندی از صحنه حذف شده اند و به همین جریان اصلاح طلب واقعی راه حل را در انقلاب سیاسی پیگیری کرده است.

عده ای در داخل و خارج به خصوص از میان نیروهای چپ تبلیغات کاذبی را در رابطه با خواستهای صنفی و اعتراضات مربوط بدان طرح و تبلیغ می کنند که بیشتر یک وجه تبلیغی و حکایت از پاسیو بودن خود آنها دارد. امروز در راستای رسیدن به نظام دموکراسی از این اعتراضات کاری ساخته نیست.

نحله های فکری در حوزه سیاست که بالقوه در سازماندهی و مرام خودگفتار و رفتار دیکتاتورمنش دارند ، بدون شک در فضای مساعد اعمال هژمونی بنیانگذار نظام دیکتاتور نیز خواهند بود. تاریخ سیاسی ما گواه این حکایت تلخ است.

انقلاب اسلامی بهمن برای آزادی و استقلال و حکومت عدل علی یا همان دموکراسی توحیدی بود، ولی با تسلط آخوندیسم بر رهبری آن مردم ایران از زندان شاه کودتاچی به زندان دهشتناک خمینی و شرکاء نقل مکان کردند.

در تاریخ سیاسی ما از مقطع انقلاب مشروطه نیروهائی که مخالف آزادی و حاکمیت ملی بودند ، به نام نیروهای ارتجاعی لقب گرفته اند. شاخص این نیروها در دو حوزه همچنان با آزادی و حاکمیت ملی در چالش است. بطوریکه میتوان روحانیت اکنون ارتجاع غالب است و سلطنت ارتجاع مغلوب

انقلاب اسلامی بهمن با شعار آزادی و حکومت عدل علی ، در حوزه رهبری گرفتار مافیای ولایت مطلقه روحانیت شد و در بخش بدنه جامعه نیز گرفتار توطئه های چپ روانه کمونیستهای رنگارنگ و حتی مدافع خط ضد اکپریالیستی خمینی گردید. و نیروهای مسلمان وفادار به آرمانهای انقلاب در تقابل با این سه برای دست یابی به آزادی همچنان به مقاومت مشغولند.